ماده 0

هیئت وزیران دولت موقت انقلاب اسلامی در جلسه مورخ 6/1/1358 بنا به پیشنهاد شماره 11567/1 مورخ 19/12/1357 وزارت مسکن و شهرسازی و در اجرای مقررات قسمت اخیر ماده 5 قانون تغییر نام وزارت آبادانی و مسکن به وزارت مسکن و شهرسازی و تعیین وظایف آن آئیننامه زیرا را تصویب نمودند:

ماده 1

تهیه و اجرای کلیه طرحهای مربوط به ساختمانهای دولتی در تمام مراحل بعهده وزارت مسکن و شهرسازی میباشد.

ماده 2

مراحل مختلف تهیه و اجرای طرح ساختمانهای دولتی عبارت خواهد بود از انتخاب مهندسین مشاور و عقد قرارداد با آنها برای انجام خدمات مهندسی و انجام مناقصه و عقد قرارداد با پیمانکار و نظارت و مباشرت در اجرای عملیات ساختمانی.

ماده 3

در صورتیکه اعتبار طرح در بودجه وزارتخانهها و مؤسسات دولتی مربوط تأمین شده باشد وزارتخانه و مؤسسات مذکور مکلفند اعتبار اجرای طرح را در اختیار وزارت مسکن و شهرسازی قرار دهند.

ماده 4

مجری طرح کلیه طرحهای مسکن که از محل اعتبارات عمرانی توسط سایر دستگاههای اجرائی انجام میگیرد وزارت مسکن و شهرسازی است. وزارت مسکن و شهرسازی میتواند در مواردیکه لازم بداند طرحهای ساختمانهای دولتی و مسکن موضوع مواد 1 و 4 این تصویبنامه را به دستگاههای اجرائی قبل تفویض اختیار نماید.

منبع: سایت وزارت مسکن و شهرسازی جمهوری اسلامی ایران

ماده 1

بنیاد مسکن پس از مطالعه دقیق در مورد کمبود مسکن و تشخیص و تعیین نیازمندیهای مسکن محرومان اعم از روستائی و شهری در کلیه مناطق کشور با توجه به امکانات خود و مسکن مورد نیاز هر منطقه، نسبت به تدوین برنامه های تولید انبوه مسکن خود اقدام مینماید.

ماده 2

به منظور اجرای مواد 2 و 3 اساسنامه بنیاد مسن موضوع احداث مجتمعهای زیستی و واحدهای مسکونی ارزانقیمت شهری و روستائی بنیاد مسکن میتواند از تسهیلات اعتباری کلیه بانکهای کشور در قالب عقود اسلامی و یا عملیات بدون ربای بانکی استفاده نماید. تبصره ـ انعقاد هر گونه قرارداد و ایجاد تعهدات مالی برای بنیاد در مقابل بانکها یا اشخاص حقیقی و حقوقی و روشهای مشارکت و جلب خودیاری مردمی بر اساس دستورالعملی است که به تصویبب سرپرست بنیاد مسکن میرسد. ادامه مطلب...

وارد شدن واژگان و مفاهیم مدرن در دایره لغات فارسی بی هیچ درک مفهومی امروز چنان گریبان ما را گرفته است که هزاران معنی برای آن می توان یافت؛ الفاظی که روزانه هزاران بار از دهان مسوولان و مردم خارج می شود ولی در هاله یی از ابهام و دور از دسترس به نظر می رسد.

این سنت نهادینه شده در ایران که در قامت الفاظ مدرن تکیه بر پیشینه فرهنگی و تاریخی ما دارد، از هر واژه جدید و دهان پر کنی که معنی و مفهومی انتزاعی در ساحت اندیشه ایرانیان دارد مفهومی به دلخواه خود می سازد و آنچنان به آن رنگ و لعاب می زند که دیگر کمتر نسبتی با مفهوم و معنی واژه اصلی نخواهد داشت.

از جمله این واژگان «حقوق شهروندی» است که در گویش سیاسیون و فعالان عرصه اجتماعی جایی برای خود باز کرده و کمتر سیاستمداری از چپ و راست را می توان یافت که در مبارزات انتخاباتی و فعالیت های اجتماعی خود سخنی از آن نراند، ولی آیا می توان حقوق شهروندی را تنها بر مبنای اصول سیاسی و اجتماعی تعریف کرد و آیا نباید پایه های این حقوق را بر فرهنگ و فهم عمومی بنا کرد.

در تعاریف حقوق سیاسی، «شهروند» به تمامی اتباع یک کشور که تحت سیطره قانون اساسی آن، حاکمیت دولت خاصی را پذیرفته اند و به همین مناسبت دارای حقوق مشخصی از قبیل آزادی های اجتماعی و سیاسی و حق تعیین سرنوشت خود را دارند اطلاق می شود و این لفظ دلالت بر تمامی اتباع کشور دارد ،در حالی که در بین سیاستمداران و مسوولان و حتی مردم منظور از شهروند، شهرنشینان هستند. ادامه مطلب...