پل هوایی را برای خنده نساخته اند. کم فایده بودن مبلغ هنگفتی که بابت ساخت برخی عناصر شهری مانند پل های هوایی هزینه می شود، وقتی پررنگ تر جلوه می کند که با گذر از خیابان های مناطقی که دارای یکی از این نمادهای شهری هستند، متوجه می شویم شمارش تعداد افرادی که دقیقاً از زیر پل های هوایی و عرض خیابان عبور می کنند، برای انگشتان هر ? دست، کار شاقی است و در عوض انگشتان یک دست در همان زمان برای شمارش آنهایی که پل هوایی را برای عبور خود از عرض خیابان برگزیده اند، کفایت می کند.
مردم خوششان نمی آید
گذر کردن بسیاری از عابران پیاده از عرض خیابان، آن هم دقیقاً از زیر پل هوایی در مناطق مختلف شهر به امری عادی تبدیل شده است. افراد زیادی بی توجه به آنچه برای تسهیل امور روزمره و تأمین امنیت شان با صرف هزینه های کلان و با تلاش ارگان های مختلف ساخته می شود، در سطح منطقه در رفت و آمدند. نادیده انگاشتن پل ها معضلی است که از یک سو دست اندرکاران را که با صرف وقت زیاد، مطالعه و مکان یابی، تأمین بودجه و ساخت آنها را بر عهده گرفته اند، دلسرد کرده و از سوی دیگر رانندگان و در نهایت خود عابران را گرفتار می سازد.
یکی از رانندگان که در شهر شلوغ تهران به جابه جایی مسافر مشغول است، می گوید: «نمی دانم شهرداری چه اصراری دارد این همه پول خرج کند و پل هوایی بسازد. بیشتر مردم اصلاً دوست ندارند از پل عابر پیاده برای عبور و مرور استفاده کنند و گذشتن از زیر پل و عرض خیابان را ترجیح می دهند. مدت ها قبل نزدیک یکی از همین پل های عابر پیاده با یکی از عابران تصادف کردم و دیه استخوان پای او را هم پرداخت کردم ، در حالی که اگر از روی پل عابر عبور می کرد نه خودش ناقص می شد، نه من زیر بار این همه قرض می رفتم.» او می افزاید: «حالا تصادف من به کنار. خودتان را بگذارید جای دست اندرکاران که این همه هزینه می کنند و وقت می گذارند که پل هوایی بسازند. آن وقت بعضی ها تره هم برای پل هوایی خرد نمی کنند و خودشان و دیگران را گرفتار می کنند.»
ناگفته نماند که راننده ها وقتی با کسانی مواجه می شوند که از زیر پل های عابر خود را به سمت دیگر خیابان می رسانند برای تنبیه و یا شاید یادآوری این نکته که بالای سرشان پلی ساخته شده است، نه تنها از سرعت خود نمی کاهند که بر آن می افزایند و بوق های کرکننده را چاشنی این تنبیه می کنند. به جز باریک بودن عرض پل های هوایی و مجهز نبودن آنها به پله های برقی، یکی دیگر از عواملی که به عنوان یک مانع بزرگ برای استفاده از پل های عابر پیاده در شهر تهران است، پهن شدن بساط دستفروشان روی بعضی از پل ها است.
تلاش مأموران شهرداری برای جلوگیری از سدمعبر در خیابان ها و روی پل ها بسیار جدی به نظر می رسد اما به هر حال پدیده دستفروشی وجود دارد و دستفروشان اجناس شان را چه روی زمین و چه روی پل هوایی عرضه می کنند.
با این حساب پل های هوایی که خود به خود هواداران چندانی ندارند، بدون پله برقی و امنیت لازم و فضای کافی برای عبور، همان تعداد اندک مشتریان خود را نیز از دست می دهند.
عبور از پل هوایی نشانه شهری بودن شماست
کسانی که سابقه شهرنشینی بیشتری دارند و هویت شهری را درک می کنند و در ضمن از تحصیلات خوبی هم برخوردارند موضوع هایی از قبیل عبور از پل عابر پیاده را مدنظر قرار می دهند. در محلاتی که افراد احساس شهری بودن بیشتری می کنند و به شهر احساس تعلق اجتماعی دارند، نسبت به رفتارهای شهروندی وفادارتر و در واکنش به خدمات شهری و استفاده از مبلمان شهری حساس ترند، ولی کسانی که در حاشیه های شهر به زندگی مشغولند در برخورد با عناصر شهری از قبیل پل های هوایی حساسیت کمتری دارند. البته در استفاده از عناصر شهری، نیاز به فرهنگ سازی هم احساس می شود و فرهنگ پذیری مردم نیازمند آن است که عناصری که در این ارتباط مطرح می شوند، جملگی همگون عمل کنند تا تصادف فرهنگی به وجود نیاید. برخورد منطقی و استفاده بجا از پل های هوایی یکی از نشانه های توسعه یافتگی شهری است و در ردیف فرهنگ شهرنشینی تلقی می شود، اما این توسعه یافتگی هنوز در بینش و عملکرد برخی شهروندان رخ نداده و درونی نشده است. برای حل این مسأله نیاز به کارشناسی و آموزش وجود دارد. آموزش نیز باید درونی شود تا هر فرد آن را به عنوان نوعی تغییر رفتار با خود همراه کند.
روزنامه ایران
